GDC, Bir Direniş ve Katılım Tarihi _AUTLAB tarafından
Natalia Agati, Daniele Burattini, Emanuele Caporrella, Olimpia Fiorentino, Daniele Presutti, Renzo Sgolacchia.

1968 yılında Milan’da gerçekleştirilen 14. Trienal. GDC, Sergi dışında öğrenciler ve işçiler ile tartışıyor.

Giancarlo De Carlo (Cenova, 1919 – Milan, 2005) İtalyan Direnişi sırasında, Modern Hareket’in “öncüleri”nin çalışmaları ile mimariye yaklaşan bir partizandır. Bu deneyim siyasi vizyonun yanı sıra tüm üretiminde önemli izler bırakmıştır. Team X’in bir üyesi ve Katılımcılık Mimarı olarak bütün dünyada tanınır. Mimar, şehir planlamacısı, profesör, editör ve bir entelektüel olan Giancarlo, Domus dergisinde ilgi alanlarının “Üniversiteden kara deliklere” kadar değişiklik gösterdiğini belirtmiştir.

Bir Şehir Planlama Dersi

Una Lezione di Urbanistica, 1954. Kısa filmden kareler

1954’te Milano’da gerçekleşen 10. Trienal Sergisi sırasında, GDC, Carlo Doglio ve Ludovico Quaroni seyirciye üç tane kısa film sunumu yaparlar: Çağdaş şehirlere dair geliştirdikleri yenilikçi ve yaderk bakış açısıyla, neo-modern hareketin karşısında konumlarını ortaya koyarlar. Özellikle, Una Lezione di Urbanistica, teknisyen ve uzmanların basmakalıp yaklaşımından kaynaklanan sorunların ironik bir eleştirisidir. Amacı, sıradan vatandaşın, kayıtsız yetkeciliklere karşı tepki göstermesini teşvik etmektir. Devrimci bir kavram olarak katılım ortaya atılır.

Dergi

Mekan ve Toplum Dergisi no.1, 1978. Ön Kapak.

İlk sayısında yer alan manifesto, belirli mimarilar ve mekanlar hakkındaki düşüncelerin anlamlarını açıklar. Dikkat çeken husus ise mimarideki “süreç”e, onun motivasyonları ve sonuçlarına dair duyulan yoğun ilgidir. Mekan ve Toplum’un çeşitli sayılarında Enciclopédie’den Diderot makineleri ortaya çıkar. Makineler belirli bir Modus Operandi’nin (kaynakları yönetmek için rasyonel sistem) metaforlarıdır. Mimaride yaderkliğinin gerekliliği üzerine düşünceler, mimarinin meşruiyeti ve hesap verebilirliği konusunda tartışmalara işaret etmektedir. Bağlama dair katkılar tüm denemelerde tasdik edilir: Mekan ve Toplum’da, dikkatin dünyadaki en değişik yerel projelere verileceği beyan edilir. Kamerun’un kulübeleri ve Puglia’deki Trulli arasındaki tek temas noktası birbirlerinden farklı olmaları, doğdukları ortamın çeşitli bileşenlerinin çeşitliliği ile tutarlı olmalarıdır.
(GDC, Casabella-Continuità no. 200, 1954)

Villagio Matteotti

Terni, 1970. Matteotti tasarım modellerinin Sergisi.

1969 yılında İtalya, çalışma ortamında yeni hakların elde edilmesi ve toplumsal kazanımların resmileştirilmesini amaçlayan ilk büyük işçi hareketlenmeleri, fabrikalardaki yaygın grevler ve mücadeleler ile çalkalanmaktadır. Villaggio Matteotti bu tarihsel anda, Sıcak Sonbahar’da, ortaya çıkar. GDC katılımcı bir süreç önerir ve Terni çelik fabrikası işçileri de – çalışma saati süresince ve üstleri olmadan – tasarıma hemen katılır. GDC sosyal konut konusunda işçilerin simgesel görünümlerini genişletmek için bir sergi hazırlar. Sakinlerle birlikte ve Değişkenlik prensibine gore, 250 ev için 45 farklı konut çözümüne evrilmiş 5 tipoloji önerir. Değişkenlik, her ev için müstakil erişimler, aşamalı düzlemler üstüne konumlanmış teras sistemli özel bahçeler, yaya ve araç yolları arasında farklılışma anlamına gelir. İşçiler, Mekana erişim hakları konusunda güçlü bir siyasi bilinç elde ederler: 1974 yılında Fabrika Komiteleri çalışma alanlarının restorasyonu ile ilgili kararlara bile dahil olmak isterler. Belediye idaresi – 1975’te – Terni’deki sosyal konut için üç yılda bir yapılan planı hazırlarken Matteotti mahalle ilkelerinden esinlenmiştir.

Bürokrasi, dikkatli bir şekilde inşa edilmiş[…]teksesli bir tipolojiyi dayatma yoluyla kontrol sağlar. “Süreçler,” daha doğrusu, bürokrasiyi rahatsız eder çünkü çok fazla değişkeni riske atar, eleştiriyi harekete geçirir, katılımı teşvik eder:
(GDC, Sulla incontinente ascesa della tipologia /Type and Stereotype, Casabella, no. 509‐510 ,1985)

Terni, 1974. Fotoğraf Giorgio Casali.