Cem Kozar ve Işıl Ünal (PATTU Mimarlık), Musibet sergisinde yer alan İstanbul-O-Matik isimli projelerinde bir katmanlar, çoğulluklar ve biraradalıklar kenti olarak tanımlayabileceğimiz İstanbul’un son dönemdeki dönüşüm temayüllerine içeriden, eleştirel bir göz ile bakıyorlar. Tasarladıkları “kent yapma oyunu”nda, kentin aslında pek çok aktörün bir arada ve birbirleri ile ilişki halinde etken olduğu kolektif bir üretim olduğu ve güç dengelerinin bu aktörlerden herhangi birinin tarafına aşırı birikimi halinde kentin çoğul karakterini yitirme tehlikesi ile karşı karşıya kalabileceği hakkında ipuçları veriyorlar.

Oyun şöyle çalışır: yerleştirmenin zemininde toki /gyo’lar / Kentliler / Star Mimarlar / Belediye Başkanı / Turistler / Tarih / stk’lar / Çevreciler gibi, kenti şekillendiren ya da şekillenmesinde payı olması gereken bazı aktörler/dinamiklerin simgeleri vardır. Karşınızda ise İstanbul’un herhangi bir yeri olabilecek hayali bir kent parçası. Bu aktörlerin yerine geçtiğinizde karşıdaki kent parçacığı etkilenmeye başlar. Aktörlerin tek başına çılgınca fikirleri, “ideal” kentleri vardır, o yüzden sadece bir aktör üzerinde durduğunuzda bu kent neredeyse karikatürize bir kente dönüşür. Örneğin sadece toki’nin ya da sadece belediye başkanlarının şekillendirdiği bir kent gibi. Eğer salona ikinci bir izleyici gelip başka bir aktör simgesi üzerinde durursa iki aktör etkileşime geçer ve yeni bir durum oluşur, üç aktör olursa üçü birden kenti şekillendirir. Katılan aktör sayısı ne kadar artarsa kent de o kadar zenginleşir… Yerleştirmedeki amaç kenti oluşturmak için ideal bir reçete yazmak değil, sadece kapalı kapılar ardında, tepeden inme kararlar ile şekillenen günümüz İstanbul’undaki bu karar verme süreçlerine bir tepki koymak ve çağdaş bir kentin daha geniş bir katılım ile şekillenmesi gerektiğini vurgulamak. Oyunda kullanılan bütün görsel malzeme İstanbul’dan toplanan binlerce fotoğraf ve videonun, üretilen projelerin, verilen vaatlerin yada ortaya atılan çılgın fikirlerin işlenmesi ile oluşturulmuştur. Görsellerin birleşimleri birçok senaryo oluşturuyor: tıpkı Calvino’nun kitabında Marco Polo ve Kubilay Han’ın bahsettikleri model kent gibi mükemmellik ve absürtlük arasında devinen ve aslında hepsi İstanbul olan bir sürü farklı kent parçası.